TEKSTEN UIT DE CAHIERS
VAN SIMONE WEIL OP PDF: Simone Weil cahiers bd 4 deel
en
ZWAARTEKRACHT EN GENADE: Zwaartekracht en genade geheel
“God is niet in de tijd” Simone Weil
God zelf kan het gebeurde niet ongedaan maken. Dat is het beste bewijs ervoor dat de schepping afgedankt is. En is de tijd niet de grootste vorm van afdanking door God?
God is niet in de tijd.
De schepping en de erfzonde zijn slechts twee verschillende aspecten van een enkele act van afdanking door God. En de menswording, de passiegeschiedenis zijn zelf ook aspecten van deze act.
God heeft zich van zijn Godheid ontdaan en heeft ons met een valse godheid vervuld. Ontdoen wij ons ervan.
Op deze act is de act, van de schepper van ons, gericht.
In dit ogenblik behoudt God mij door zijn scheppingswil in het erzijn, opdat ik daarvan afstand doe. God wacht geduldig, dat ik eindelijk toestem, Hem te beminnen. God wacht als een bedelaar, die bewegingloos en zwijgend voor iemand staat, die hem misschien een stuk brood zal geven. De tijd is dit wachten.
De tijd is het wachten van God, die om onze liefde bedelt.
De sterren, de bergen, de zee, alles, wat vanuit de tijd tot ons spreekt, brengt ons het smekende vragen van God. De deemoed in de verwachting maakt ons op God gelijkend.
God is alleen het goede. Daarom staat Hij daar en wacht, zwijgend.
Wie opdringt of spreekt, heeft een beetje geweld nodig.
Het goede, dat niet als het goede is, kan slechts erzijn.
De schaamteloze bedelaars zijn zijn beelden.
De deemoed is een bepaalde verhouding van de ziel tot de tijd.
Zij is aanvaarding van het wachten. Daarom is het, op het sociale vlak, een kenteken van de onderdanen, dat men ze laat wachten. Het woord van de tyrannen is: “bijna had ik moeten wachten”.
Het feesten echter, dat alle mensen gelijk maakt in zijn poëzie, is verwachting voor allen. De kunst is verwachting. De inspiratie is verwachting. Zij zal vruchten dragen in de verwachting.
De deemoed neemt deel aan het wachten van God.
De volkomen ziel verwacht het goede met hetzelfde zwijgen, dezelfde onbeweeglijkheid en deemoed als God zelf.
De aan het kruis genagelde Christus is het volkomen beeld van de Vader.
Geen heilige heeft ooit van God kunnen verlangen, dat het verleden nooit moest hebben plaatsgevonden, dat hij op een dag 10 jaar ouder, dat hij in tien jaar een dag ouder zou worden…
Geen wonder kan iets tegen de tijd. Het geloof dat bergen verzet, is onmachtig tegenover de tijd. God heeft ons binnen in de tijd verlaten.
God en de mensheid zijn als een minnaar en zijn beminde, die in een verwarring over de plaats van de ontmoeting geraakt zijn. Elk van beiden is op tijd op zijn plek, doch elk op een andere plaats, en ze wachten, wachten, wachten.
Onbeweeglijk staat de minnaar daar, vastgespijkerd voor alle tijden. De beminde is verstrooid en ongeduldig.
Wee haar, als ze er genoeg van heeft en weggaat! Want de beide punten, waar zij zich bevinden, zijn dezelfde punten in de vierde dimensie.
De kruisiging van Christus is het beeld van deze onveranderlijke God.